தமிழ்நாட்டில் தலித்துகளுக்கு மறுக்கப்படும் பஞ்சமி நிலங்கள் – இளங்கோவன் ராஜசேகரன்
“அவர்கள் மிக மோசமான
ஊட்டச்சத்து பற்றாக்குறையோடே எப்போதும் வாழ்கிறார்கள், எதோ கந்தல் துணியையே உடுத்திக்கொண்டு இருக்கிறார்கள், தொழுநோயோ, பிற மோசமான நோய்களோ அவர்களைத் தின்கிறது, அவர்கள் பன்றிகளைப் போல வேட்டையாடப்படுகிறார்கள், கல்வி மறுக்கப்பட்டு, கவனிப்பாரற்று இருக்கிறார்கள்…இந்த மக்கள் சமூகத்தைப் பரம்பரையாகத் தொடரும் அடிமை முறைகளில் இருந்தும், சட்ட ரீதியான தடைகளில் இருந்தும் ஆங்கிலேய அரசு மீட்டிருக்கிறது என்றாலும், இன்னமும் சமூகச் சீர்குலைவில் சிக்கி கடைமட்டத்தில் கிடக்கிறார்கள் இம்மக்கள்.”
—James Henry Apperley Tremenheere, செயல் ஆட்சியர், செங்கல்பட்டு, 1891.
அப்போதைய மெட்ராஸ் மாகாணத்தில் தலித்துகளின் மோசமான நிலையை இப்படி விவரித்த செயல் ஆட்சியர் அவர்களுக்குப் பல்வேறு உரிமைகளை வழங்க வேண்டும் என்று பரிந்துரைத்தார். அதிலும் குறிப்பாக அவர்களுக்கு நிலங்களை ஒதுக்க வேண்டும் என்பது திரமென்ஹீரின் பரிந்துரையாக இருந்தது. அவருடைய பரிந்துரையை ஏற்று, 1010/1010A , 30-9-1892 என்கிற ஆணையை வருவாய்த்துறை பிறப்பித்தது. அது ஒடுக்கப்பட்ட வகுப்பினர் சட்ட மசோதா 1892-ஐ அமலுக்குக் கொண்டு வந்தது. பன்னிரெண்டு லட்சம் ஏக்கர் நிலங்களைப் பஞ்சமர்கள் எனப்பட்ட தலித்துகளுக்கு ஒதுக்கியது அந்த மசோதா. இதையே பஞ்சமி நிலங்கள் என அழைத்தார்கள்.
அதற்கு முன்னர் வரை மிராசு வகுப்பினர் எனப்பட்ட பிராமணர், வேளாளர் முதலிய திருச்சி, மதுரை, திருநெல்வேலி பகுதியில் வசித்து வந்தவர்களே நிலங்களுக்குப் பெரும்பாலும் சொந்தக்காரர்களாக இருந்தார்கள். வன்னியர்கள், சூத்திரர்கள் ஆகியோர் மிராசு அல்லாத வகுப்பினர் எனக் கருதப்பட்டார்கள். திரமென்ஹீர் தன்னுடைய அறிக்கையில் சேரிப்பகுதி நிலங்களையும் மிராசிதாரர்கள் கையகப்படுத்திக் கொள்வதைக் கடுமையாக எதிரக்கிறார். இது நிலங்களைக் குறிப்பிட்ட சிலரின் ஆதிக்கத்திற்குள் தள்ளுகிறது, பறையர்களை விவசாயம் செய்ய விடாமல் தடுக்கிறது என்றும் அவர் பதிவு செய்தார். மிராசுக்கள்பயிர்காரர்கள் என அழைக்கப்பட்ட சாதி இந்து விவசாயிகள் சிறிய நிலங்களில் விவசாயம் செய்வதை எதிர்க்கவில்லை. தீண்டப்படாத மக்கள் தான் நிலமில்லாமல் நின்றார்கள்.
திரமென்ஹீருக்கு முன்னரே தலித்துகளுக்கு நிலம் பெற்றுத்தரும் முயற்சிகள் நடைபெறாமல் இல்லை. செங்கல்பட்டு மாவட்டத்தில் கிறிஸ்துவ மிஷனரியை சேர்ந்த வில்லியம் கவுடி, ஆடம் ஆன்ட்ரூவ் முதலிய பாதிரியார்கள் தலித்துகளுக்குக் கடும் எதிர்ப்புகளுக்கு இடையே நிலங்களைப் பெற்றுத் தந்திருக்கிறார்கள். மெட்ராஸ் மிஷனரி மாநாட்டின் அறிக்கை இம்மக்கள் அடிமை முறையில் சிக்கியிருப்பதைச் சுட்டிக்காட்டியது. ஒரு மிராசிடம் இருந்து மிராசுக்கு நிலம் கைமாறிய போது அதில் வேலைபார்த்த ஒடுக்கப்பட்ட வகுப்பை சேர்ந்த பண்ணையாட்களும் கைமாறுவது நிகழ்ந்தது என்பதை அந்த அறிக்கை சுட்டிக்காட்டியது. அம்மக்கள் குறித்து அரசின் கவனத்திற்குக் கொண்டு வந்த அந்த அறிக்கையைச் செங்கல்பட்டு ஆட்சியர் கரிசனத்தோடு அணுகினாலும், வருவாய் துறை, அந்த அறிக்கையை மிகைப்படுத்தப்பட்டது என்று நிராகரித்தது.
இதற்கு முன்னரே தலித்துகள் ரயில்வே, ராணுவ பகுதிகளில் நிலங்களை வாங்கினார்கள் என்று “A Century of Change: Caste and Irrigated Lands in Tamil Nadu, 1860s-1970s” என்கிற கட்டுரையில் ஜப்பானிய ஆய்வாளர் ஹருகா யானகிசாவா கவனப்படுத்துகிறார். 1817-ல் இருந்தே சாதிய ஒடுக்குமுறைகளுக்கு எதிராகத் தலித்துகள் போராட்டங்களை நிகழ்த்தி வந்தார்கள். அதிலும் ராமநாதபுரத்தின் பள்ளர் மக்கள் சாதி இந்துக்களின் ஒடுக்குமுறைகளுக்கு எதிராகவும், 1858-ல் பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினர், ஆதிக்கச் சாதியினருக்கு எதிரான ஒத்துழையாமை போராட்டங்களையும் நடத்தினார்கள். எனினும், ஆங்கிலேய அரசின் கவனத்துக்கு இவர்களின் கவலைக்குரிய நிலை குறித்த கவனப்படுத்தல் திரமென்ஹீர் அறிக்கையாலே சாத்தியமானது.
அந்த உத்தரவில் பல்வேறு பாதுகாப்பு பிரிவுகளும் சேர்க்கப்பட்டன. அரசிடம் பெறப்பட்ட நிலத்தைப் பத்தாண்டுகளுக்கு விற்க தடை, அதற்குப்பிறகு விற்றாலும் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கே விற்க வேண்டும். மேற்கூறிய விதியை மீறி மற்ற வகுப்பினர் நிலத்தை வாங்கினால் எந்த இழப்பீடும் தராமல் அரசே நிலத்தை மீண்டும் கையகப்படுத்திக் கொள்ளலாம் என்றெல்லாம் பிரிவுகள் நீண்டன. 1918 -1933 காலத்தில் நிலங்கள் பிரித்து வழங்கப்பட்டன. எனினும், இப்படிப்பட்ட சட்டரீதியான பாதுகாப்புகளை மீறி தலித் மக்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட பன்னிரெண்டு லட்சம் ஏக்கர் நிலங்களில் பெரும்பாலான நிலங்கள் மற்ற சாதியினரின் கைகளுக்குப் போய்ச் சேர்ந்தன. ஒரு ஆய்வு, ‘ஒரு கூடை கேழ்வரகு, மக்காசோளத்துக்கு நிலங்கள் விற்கப்பட்டன’ என்று அதிரவைக்கிறது.
விடுதலைக்குப் பிறகு மேற்கு வங்கம், கேரளாவை போல அல்லாமல் தமிழகத்தில் நில சீர்திருத்தங்கள் ஏட்டளவில் நின்றன. காங்கிரஸ் அரசு ஹரிஜன கூட்டுறவு சங்கங்களைத் துவங்கியது, நில சீர்திருத்த சட்டங்களை நிறைவேற்றியது என்றாலும் உண்மையில் உழுதவர்களுக்கு நிலத்தை அது வழங்கவில்லை. தலித் செயல்பாட்டாளர்கள் சுட்டிக்காட்டுவதைப் போலக் காங்கிரஸ் ‘மிட்டா, மிராசுதாரர்களின் கட்சி’யாகத் திகழ்ந்தது.
நகர்ப்புறங்களுக்கு நில உரிமையாளர்களாகத் திகழ்ந்த பிராமணர்கள் குடிபெயர்ந்தார்கள். அவர்களின் இடத்தை இதர பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினர் கிராமங்களில் எடுத்துக்கொண்டார்கள். நிலத்தின் உரிமையாளர்கள் மாறினாலும் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் வாழ்க்கை இன்னமும் மோசமானதாக, ஒடுக்குமுறைகள் மிகுந்ததாக மாறியது. தலித்துகளின் நில உரிமைகளை வலியுறுத்தி 1-10-1941-ல் அரசு ஆணை எண் எம்.எஸ்.2217, 12-12.1946-ல் அரசு ஆணை எண் எம்.எஸ்.3092 முதலியவை இயற்றப்பட்டும் பெரிய மாற்றங்கள் நிகழவில்லை. குறுக்கு வழிகளில் தலித்துகளின் நிலங்கள் பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினர் கைப்பற்றிக்கொண்டார்கள். அறக்கட்டளைகளை ஏற்படுத்துவது, பயிரிடுபவர்கள், பிற பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினர் பெயருக்கு நில உரிமையை மாற்றுவது முதலிய வழிகளின் மூலம் நிலங்களைத் தங்கள் வசமே பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினர் வைத்துக்கொண்டார்கள். இப்படி இவர்கள் கைவசம் இருக்கும் நிலங்களின் அளவு மூன்றரை லட்சம் ஏக்கர் வரை இருக்கும் என்கிறார்கள். எனினும், இந்த மலைக்க வைக்கும் கையகப்படுத்தலை நிரூபிக்கும் வகையில் அதிகாரப்பூர்வ ஆவணங்கள் இல்லை.
இதற்குப் பல்வேறு காரணங்கள் உள்ளன. நில ஆவணங்களைக் கர்ணம் எனப்படும் ஆதிக்கச் சாதிகளைச் சேர்ந்த அதிகாரிகளே, பரம்பரை பரம்பரையாக நில ஆவணங்களைக் காப்பவர்களாக இருந்தார்கள். இவர்கள் நிலங்களைப் பதிவு செய்யும் போதும், கைமாற்றும் போதும் அவற்றை மாற்றி எழுதியும், தில்லுமுல்லு செய்தும் ஆதிக்கச் சாதியினருக்கு உதவினர். இந்தப் பழைய ஆவணங்களையே இப்போதும் அதிகாரிகள் சார்ந்திருக்கிறார்கள்.
தமிழக அரசு 1979 ஜூன் 1-ல் இருந்து 1987 ஏப்ரல் 30-க்குள் “Updating Registry Scheme’’ (UDR) என்கிற திட்டத்தின் கீழ் நிலங்களை வகைப்படுத்தி, அளவை செய்யும் பணியைச் செய்து முடித்தது. அதனால் பெரிய மாற்றம் ஏற்பட்டுவிடவில்லை. அது பட்டா நிலங்கள், பொறம்போக்கு நிலங்கள் என்று பஞ்சமி நிலங்களை மாற்றவே வழிவகுத்தது என்கிறார் சாமுவேல் ராஜ், மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் தீண்டாமை ஒழிப்புக் குழுவின் ஒருங்கிணைப்பாளர் .
தகவல் அறியும் உரிமைச் சட்டப்படி 2006-ல் கேட்கப்பட்ட கேள்விக்குப் பதில் அளித்த நில நிர்வாக ஆணையர் அலுவலகம், பஞ்சமி நிலங்கள் 1,26,113 ஏக்கர்களுக்கு இருப்பதாகவும் அவற்றில் தலித் அல்லாதவர்கள் 10,619 ஏக்கர்கள் நிலத்தைத் தங்கள்ம வசம்ட்டு வைத்திருப்பதாகவும் பதில் தந்தது. அருள்தாஸ் தொன்னூறுகளில் கேட்டிருந்த கேள்விக்கு 1,04,494.38 ஏக்கர்கள் பஞ்சமி நிலம், அதில் 74,893 ஏக்கர்கள் தலித்துகள் வசம் இருப்பதாகவும் பதில் தரப்பட்டது. மதுரையைச் சேர்ந்த இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சித் தொண்டர் கே.மெய்யாரின் தொடர் முயற்சிகளால் 2015-ல் 2,843 ஏக்கர்கள் பஞ்சமி நிலங்கள் அடையாளம் காணப்பட்டன. ஆனால், அவை தலித்துகள் வசம் இல்லை என்பது தான் சோகமானது.
பட்டியல் சாதி மக்களிடம் இருந்து பிரிக்கப்பட்ட நிலத்தில் வீடுகள் கட்டியவர்களும், அதில் குடியிருப்போரும் தொடுத்த வழக்கில் நீதிபதி சந்துரு வரலாற்றுச் சிறப்புமிகுந்த தீர்ப்பை வழங்கினார். பஞ்சமி நிலங்களை நிபந்தனைகளோடு தான் அரசு தந்திருக்கிறது. நிபந்தனைகள் மீறப்பட்டது என்றால் நில உரிமை கைமாற்றப்பட்டதை மீண்டும் அரசே எடுத்துக்கொள்ளலாம். ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட நிலத்தைப் பத்தாண்டுகளுக்கு வேறு யாருக்கும் கைமாற்றக்கூடாது. அதற்குப்பிறகு அந்நிலத்தை விற்கவோ, அடமானம் வைக்கவோ விரும்பினால் தலித்துகளிடம் மட்டுமே செல்ல வேண்டும். என்று தீர்ப்பு வழங்கினார்.
இத்தீர்ப்பை சென்னை உயர்நீதிமன்ற நீதிபதிகள் பிரபா ஸ்ரீதேவன், பி.பி.எஸ். ஜனார்த்தன ராஜா உறுதி செய்தார்கள். பாப்பய்யா எதிர் கர்நாடக மாநிலம் வழக்கில் உச்ச நீதிமன்றம் 1996-ல் அளித்த தீர்ப்பை நீதிபதி சந்துருவை போலவே இந்த அமர்வு மேற்கோள் காட்டியது. அரசியலமைப்புச் சட்டப்பிரிவு 46 பொருளாதார நீதிக்கு வழிகோலுகிறது. மேலும், அரசியலமைப்புச் சட்டப்பிரிவு 39(பி), அரசு தன்னிடம் இருக்கும் நிலங்களைப் பொதுநலன் கருதி பிரித்து வழங்க வேண்டும் என்கிறது. பட்டியல் சாதியினர், பழங்குடியினர் ஆகியோருக்கு பொருளாதார நீதி சமூக அந்தஸ்து, வாய்ப்பு, விடுதலைகளைப் பெற அடிப்படை உரிமையாகும் என்று அந்தத் தீர்ப்பில் கூறப்பட்டது.
1991-ல் தர்மபுரியின் கரகட்டஹல்லியில் தலித்தின் நிலத்தைத் தலித் அல்லாதோர் ஆக்கிரமித்து இருந்ததாகத் தொடரப்பட்ட வழக்கில் பஞ்சமி நிலங்களைக் கண்டறிந்து அவற்றைத் தலித்துகளிடம் ஒப்படைக்கும் படி உச்சநீதிமன்றம் உத்தரவிட்டது. 85,000 ஏக்கர் நிலங்கள் கண்டறியப்பட்ட நிலையில் பாதிவழியில் அந்த முயற்சி நிறுத்தப்பட்டது. 2011-ல் சட்டமன்ற தேர்தலுக்கு முன்னால் மூன்று பேர் கொண்ட குழுவை இப்பணிக்காக நீதிபதி மருதமுத்து தலைமையில் திமுக அரசு அமைத்தது. ஆட்சி மாற்றத்துக்குப் பிறகு அக்கமிட்டி கலைக்கப்பட்டது. இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் உயர்நீதிமன்ற உத்தரவுக்குப் பிறகு மூன்று உறுப்பினர் குழு இப்பணிக்கு அமைக்கப்பட்டது. எதுவும் பெரிதாக மாறிவிடவில்லை என்று தலித் செயல்பாட்டாளர்கள் குறிப்பிடுகிறார்கள்.
நில உரிமையாளர்கள் குறித்த கணக்கெடுப்பு ஐந்தாண்டுகளுக்கு ஒருமுறை எடுக்கப்படும். தமிழ்நாட்டில் மகாராஷ்டிரா, ஆந்திரா, கர்நாடகாவை விடக் குறைந்த தலித்துகளே நில உரிமையாளர்களாக இருக்கிறார்கள் என்று விடுதலை சிறுத்தைகள் கட்சியின் மூத்த பொதுச் செயலாளர் ரவிக்குமார் சுட்டிக்காட்டுகிறார். “ ஆந்திரா 11,00,000 ஹெக்டேர், கர்நாடகா 10,74,000 ஹெக்டேர், மகாராஷ்டிரா 13,03,000 ஹெக்டேர் நிலங்கள் தலித்துகள் வசமுள்ளன. தமிழகத்தில் 8,84,000 தலித்துகள் வசம் 5,03,000 நிலங்கள் இருந்தன. 2010-2011-ல் 8,73,000 தலித்துகள் 4,92,000 ஹெக்டேர் நிலத்துக்கு உரிமையாளர்களாக இருக்கிறார்கள். அதாவது ஐந்தாண்டு இடைவெளியில் 11, ௦௦௦ தலித்துகள் 11,௦௦௦ ஹெக்டேர் நிலங்களை இழந்திருக்கிறார்கள். இரு திராவிட கட்சிகளே
இந்த நிலைக்குக் காரணம் என்று ரவிக்குமார் குற்றஞ்சாட்ட தயங்கவில்லை. “மாநில அரசு நியாயமாக நடந்து கொண்டிருந்தால் நில சீர்திருத்தம் முழுமையாக நிறைவேறியிருக்கும். இல்லாதவர்கள் வலிமை பெற்றிருப்பார்கள். சாதி வன்முறைகள் தடுக்கப்பட்டிருக்கும்.” என்கிறார். நிலங்கள் மறுக்கப்பட்ட தலித்துகள் நூறு நாள் வேலை வாய்ப்பு வலையில் சிக்கிக்கொள்கிறார்கள் என்கிறார் ரவிக்குமார்.
அம்பேத்கர் சொன்னது இன்றைக்கும் பொருந்துகிறது: “எங்களிடம் நிலமே இல்லை. ஏனெனில், மற்றவர்கள் எங்களிடம் இருந்து பிடுங்கிக்கொண்டார்கள்.” பறையர்கள் குறித்த தன்னுடைய குறிப்பை திரமென்ஹீர் அம்பேத்கர் பிறந்த 1891-ல் எழுதினார், “கொஞ்சம் நிலமும், ஒரு குடிசையும் பெறவும் , எழுதவும், படிக்கவும் தெரிந்து கொண்டு, தன்னுடைய உடல் உழைப்பை தான் விரும்பியபடி செய்ய, சுய மரியாதையைப் பெற்று, சாலையிலும் மதிக்கப்படும் நிலையைப் பறையர்கள் எய்தவே அவர்களுடைய இன்றைய துயர்மிகுந்த நிலையை நான் விளக்கி கூறவேண்டிய கட்டாயத்துக்குத் தள்ளப்பட்டேன்.” அப்போதில் இருந்து தலித்துகளின் நிலைமை பெரிதாக மாறிவிடவில்லை!
சுருக்கமாகத் தமிழில்: பூ.கொ.சரவணன்
அதே சமயம், இதற்கு மட்டும் போராட வந்துவிட்டீர்கள், மற்றதற்கு எல்லாம் எங்கே இருந்தீர்கள் என்று கேட்பதும் ஆபத்தானது. பல்வேறு பெண்ணிய அமைப்புகள் பல்வேறு அடித்தட்டு, விளிம்புநிலை பெண்கள் சார்ந்த போராட்டங்களில் தொடர்ந்து ஈடுபட்டுக் கொண்டே இருக்கின்றன. ஆண்களும் இணைந்து பெண்ணியம் பேசுவது அவசியமாகிறது. ஏனெனில், பெண்ணியம் என்பது ஒரு தரப்பின் ஆதிக்கத்தை நாடுவது அல்ல. அது சமத்துவத்தை நோக்கிய நெடும் பயணம். நம்மிடையே இருக்கும் ஆதிக்க உணர்வை கேள்வி கேட்பதை ஒரு தரப்பு மட்டும் செய்ய முடியாது, கூடாது. ‘நீ எங்கே போயிருந்தே’ என்பதற்குப் பதிலாக நாம் எதாவது செய்யலாமே என்பதாக உரையாடல், சிந்தனை நகர்வதே சமூகத்தை முன்னோக்கி எடுத்து செல்லும்.
