‘லியோ’ – மரணம் நெருங்குகையில் மகிழ்வாய் இருத்தல்

இது தமிழில் வெளிவந்த ‘லியோ’ திரைப்படம் குறித்த அறிமுகம் அல்ல. ‘Netflix’-ல் காணக்கிடைக்கும் ‘Leo’ குழந்தைகளுக்கான அனிமேஷன் திரைப்படம் போலத் தோன்றலாம். ஆனால், சொற்களின் அதிசயத்தை திரையில் வார்த்திருக்கும் அழகிய முயற்சி இப்படம்.

ஐந்தாம் வகுப்பில் சேரும் குழந்தைகளுக்கான பள்ளியில் விளையாட்டுப் பிராணிகளாக, ‘லியோ’ எனும் 74 வயதாகும் பல்லியும், ‘Squirtle’ எனும் ஆமையும் அறிமுகம் ஆகிறார்கள். இக்குழந்தைகளின் சிக்கல்கள், கவலைகள் புதியவை. கூடவே, கடுமை தொனிக்கும் ஆசிரியை வந்து சேர நிலைமை மோசமாகிறது. வார இறுதி நாளன்று ஒருவர் ஒரு பிராணியை வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்ல வேண்டும் என்கிற விதியின்படி ‘லியோ’ குழந்தைகளின் வீட்டிற்குச் செல்கிறது.

இன்னும் வாழ்வதற்கு ஓராண்டே இருக்கும் நிலையில் தப்பித்து போய் வாழ்வை வாழ்ந்து பார்த்துவிட வேண்டும் என்பது அதன் கனவு. வாராவாரம் தப்பிக்கும் முயற்சிகள் தோல்வியில் முடிகிறது. ஏன்? ஒவ்வொரு வாரமும் பேசும் பல்லியாக குழந்தைகளின் பிரச்சினைகளுக்கு முகங்கொடுக்கிறது லியோ.

பெற்றோரின் மணவிலக்கு, கீச்சென்ற குரல், எப்போதும் கண்காணிக்கும் கண்கள், பெற்றோரின் கவனிப்பற்ற குழந்தைமை, வதைமுகமான வகுப்பறை என அத்தனை வெளிகளின் வழியாக உற்சாகமாகவும், நம்பிக்கையாகவும் ஓடுகிறது உலகறிந்த லியோ.

போகிற போக்கில் அதன் இலக்கு மாறுகிறது. கூடவே, சில பொய்களும் சேர்ந்து கொள்கிறது. கடுமைமிக்க வகுப்பறையில் கலகலப்பின் சுவையை கண்டுணர வைக்கும் மாயமாய் லியோ மாறுகிறது. தீர்வுகளை விட காது கொடுத்து கேட்பதன் முக்கியத்துவத்தை உணர வைக்கிறது.

மடிக்கணினி, ஸ்மார்ட்போன், மழலைகளின் ஒவ்வொரு கணத்தையும் கட்டுப்படுத்தும் Drone-கள் இவற்றின் நடுவே மனங்களித்து வாழ்தல் குறித்த படம் இது. உருவம், பிறர் நம் மீது கொண்டிருக்கும் பார்வை குறித்த கவலைகள், உற்றவர் இல்லாத ஏக்கம் எனப்பலவற்றின் தொகுப்பாக காட்சிகள் விரிகின்றன.

திடீரென்று இந்த மகிழ்ச்சியால் ஆன உலகம் உடைகிறது. லியோ வில்லன் ஆகிறது. வாழ்வு முடியும் கணத்தினில் புறக்கணிப்போடு மனம் வெதும்பி வெளியேற்றப்படுகிறது. ஏன்? திரையில் பாருங்கள். இக்கதை சிறுவர்களைப்பற்றியதாக பாவனை செய்தபடியே சொல்லப்படும் பெரியவர்களுக்கான கதை.

தண்ணீர் மத்தன் தினங்கள்

ஏன் இந்த நாள் இப்படி முடிய வேண்டும்? Sethupathi Nedumaran தம்பி சொல்லித்தான் ‘தண்ணீர் மத்தன் தினங்கள்’ படத்திற்கு சென்றேன். கொண்டாட்டம், தர்பூசணி நிறைந்த குவளைகள், துள்ளல், பெருகிக்கொண்டே இருக்கும் வெடிச்சிரிப்பு என இத்தனை நெருக்கமான, சினிமாத்தனம் இல்லாத ஒரு திரைப்படத்தை பார்த்து பல நாளாகிறது.

 

சப்டைட்டில் இல்லாமல் அருகிருந்த நண்பனின் உதவியோடு முதல் பாதியைக் கடந்த நாங்கள் இரண்டாம் பாதியில் வசனங்கள் புரியாமலே திரைமொழியில், ஆடிப்பெருக்கன்று அடித்துச் செல்லும் நீர்ச்சுழல் போல கலந்து விட்டோம். பள்ளி மாணவன் ஜேசன், அவன் ஆசிரியர் பிற நண்பர்கள், செவ்வி துளிர்க்கும் பிரியங்கள் இதற்குள் இப்படியொரு படையலைத்தர முடியுமா என இன்னமும் நம்பமுடியவில்லை.

 

அந்த பதின்பருவ நாயகனும், நாயகியும். நடிக்கவா செய்கிறார்கள். நம் வாழ்வின் திரும்பாத பொழுதுகளை கண்முன் தங்களின் உடல்மொழியில், அடர்த்தியான மௌனத்தில், பேரன்பில் நிறைக்கிறார்கள்.

 

இசையும், படத்தொகுப்பும் புரிகிற மாயத்தில் திக்குமுக்காடுவது ஒரு புறம் என்றால் ஜேசனின் வாழ்வின் தோல்விகள், கசப்புகள், நிராகரிப்புகள் ஊடாக வெள்ளந்தியான தெருச்சண்டைகளும், மயிலிறகு குட்டி போட்டது போன்ற பிரியங்களும், வெகுளித்தன்மை மாறாத குழந்தைமையும், ஊடலுவகையும் நம் இருளினை ஒளிரச்செய்கின்றன. ஒரு வரி கூட மிகையாக எழுதப்பட்டதில்லை. அந்த தர்பூசணித் தினங்களில் சேறு அப்பி, கடிபட்ட பழத்துணுக்குகளின் சாறு ஆடையில் வழிந்து, காத்திருப்பின் கனிவு பெருகி வானில் சற்றே மிதந்தபடி வெளியே வருவீர்கள். கலையின் வெற்றியும், உண்மையின் கதகதப்பும் அதுதானே?

Does ‘Shamefully 2’ deserves all this attention & hype…

Watched ‘yours shamefully 2’ short film. I liked the theme and issue which it had touched upon. In this world of instant shares and immediate shaming, it gives a mirror to introspect and be more restrained. All said, now i will record my issues with this film.

Why the movie got such a mileage and views? It is not only because it emotionally as well as poignantly attacks social media warriors. But, what does it also does? It points that elite or non-victimised women may play the victim card. I don’t deny that there had been such instances of fake victimisation and harassing of innocent men as well as teenage guys.

Let’s now come to some reality check. Which gender is sexually harassed, abused, stalked for born in that gender? It is mostly women. Who face acid attacks or has to bear the brick bats of society for speaking against sexual predators? It is again women.

Who does more polygamy in India? Men. Married women outnumber married men by 66 lakhs. That is at least 66 lakh men married more than one women. Who owns most of the land, powerful positions across India? Men.

If a woman comes out against a powerful man what is the initial reaction? Slut shaming or endless questions about her character. The video’s narrative focuses on unheard voices of victimised men and it almost exclusively sounds aloud that men are affected by social media frenziness.

Marital rape, domestic violence, sexual abuse, everyday stalking, fighting it out amidst inequal power structures is an everyday crusade for millions of ‘working’ women across India. (Almost all women across India work).

We as a society express our immediate condolences for those videos which question our sheepishness without affecting existing prejudices as well as biases. Many will say that the short film touches upon unheard voices of men or those suffering from shares. How about the girls who committed suicide for the share of morphed images of them? Or those whose private videos made it into pornographic sites? Or those who came out boldly for crusading against the sexual predators who re exploiting them using their positions? Whose side majority took? The gender to which they belonged or the patriarchy for which they re loyal. Women had been made to bear the brunt in almost all the cases as chastity and protection of culture is almost the responsibility of women alone.

Sharing responsibly is need of the hour. No doubt. Social media activism should be more sensible. Totally agreed. But, that should not make us blind to the fact that majority of hapless victims are from one gender. If they re born in suppressed or depressed castes as well as in poor economic conditions life is much much horrible. Let’s not assume the moral high ground of speaking for suppressed minority among dominant gender and lose sight of our perverted, misogynistic behavior which affects women more.

கும்பளாங்கி இரவுகள்: கனவிலும் கசடுகள் அகற்றும் கதை

 

மது நாராயணின் இயக்கத்தில் ஃபகத் ஃபாசில், நஸ்ரியா தயாரிப்பில் வெளிவந்திருக்கும்
ஷ்யாம் புஷ்கரனின்
‘கும்பளாங்கி இரவுகள்’ திரைப்படம் ஒரு தனித்த அனுபவம். இதற்கு மேல் சிதிலமடைய முடியாது என்கிற அளவுக்குக் குலைந்து போய் நிற்கும் ஆண்கள் மட்டுமே வசிக்கும் ஒரு வீடு தான் கதையின் மையம். குட்டிச்சுவரை கிட்டே நெருங்கும் ஒரு இல்லம். அங்கே கசடுகளும், சச்சரவுகளும், அவநம்பிக்கையுமே சூழ்ந்து நிற்கிறது. ஓரிரு காதல்களும், தன்னை முழுமையான மனிதனாக உணரும் ஒருவரும் இந்த வீட்டின் போக்கை எப்படி மாற்றுகிறார்கள் என்பதே கதை.

இந்தக் கதை ஒரு வகையான மாயக்கதை தான். இதனை யதார்த்தத்தின் பிரதி என்று முழுக்கச் சொல்லிவிட முடியாது. ஆனாலும், தேர்ந்த திரைக்கதையும், வெகு இயல்பாகத் திரையில் வாழும் நடிகர்களும் அலையாத்தி காடுகளும், உப்பங்கழிகளும் நிறைந்த கும்பளாங்கி கிராமத்திற்கே அழைத்துப் போய்விடுகிறார்கள்.
ஏற்றத்தாழ்வுகள் அடிப்படையிலான வன்மத்தையும், முன்முடிவுகளையும் தாங்கிக் கொண்டு திரியும் ‘முழுமையான மனிதர்களை’ இப்படம் பகடி செய்கிறது. அதனைப் பரப்புரைத் தொனியின்றிச் செய்வது தான் இப்படத்தை கலைப்படைப்பாக உயர்த்துகிறது. சீர்குலைந்து போன குடும்பங்களை நாடிச்செல்லும் காதல்கள் வீழவே செய்யும் என்கிற பொதுப் புத்தியை கலைத்து போடுகிறார்கள் கும்பளாங்கி மாந்தர்கள்.
மரபை மீறுகிற ஆவேசம் இன்றி, சிற்சில வரிகளில், முக மாற்றங்களில் அடக்குமுறை கேள்விக்கு ஆளாகிறது.

#spoilers ahead#
‘என் பெற்றோரின் சாபம் தான் நான் இருக்கிற இடத்தை எல்லாம் மண்மேடாக ஆக்கிவிடுகிறது. இந்த வீடும் அப்படி ஆகிடும்’ எனக் கதறுகிற பெண்ணைப் பார்த்து, ‘இதுக்கு மேலே இந்த வீட்டில நாசமா போக என்ன இருக்கு? என்னடா ஃபிராங்கி’ எனச் சௌபின் கேட்கையில் ஊழை வெல்லும் உறுதி திரையில் ஒளிர்கிறது. ‘நான் ஆம்பிளைடி’ என ஷானே நிகாம் முஷ்டி முறுக்குகையில் ‘போடா’ என்று நாயகி புறங்கையால் அவனைத் தள்ளுவது அத்தனை அழகானது. ‘மீன் பிடிக்கிறதெல்லாம் மட்டமான தொழில் இல்லையா?’ என்கிற மேட்டுக்குடியின் கேள்வியை மீனவரின் மகனே கேட்கிற போது, அன்பும், உணவின் சுவையின் நினைவுகளும் மின்ன, ‘எனக்கு மீன்னா உசுரு. மீன் பிடிகிறது கேவலம்னு நான் சொன்னேனா’ என்று அவனுடைய காதலி கேட்கையில் கைதட்டாமல் இருக்க முடியவில்லை. மதங்களைக் கடந்து காதல் கொள்ளும் பெண், %கர்த்தர் நமக்கும் தான் நெருக்கமானவர் % என்கிற கணம் ஆழமானது.

‘என்னடீ நான் உனக்கு அண்ணன் இல்லையா’ என்று காதலை குலைத்து போடும் தருணத்தில், ‘நீ அண்ணனாவே இருந்தாலும் வாடி, போடி போடக்கூடாது.’ என்கிற எதிர்க்குரல் ஏன் அத்தனை கம்பீரமானதாக இருந்தது? அதுவரை எதிர்ப்பைக் காட்டாத பெண்ணிற்குள் கனன்று கொண்டிருக்கும் கேள்வித்தீ சுடர்விட்டுப் பரவுகையில் ஊற்றெடுக்கும் வெம்மை தானோ அது?
#spoilers over#

கச்சிதமான மனிதனாக வலம்வரும் ஃபகத் ஃபாசிலின் நடிப்பும், அந்த மிரட்டும் பார்வையும், மிரளவைக்கும் மருட்சியான சிரிப்பும், எதையுமே செய்யாமலே எதையாவது செய்து விடுவாரோ என்கிற படபடப்பை தருகிற காட்சியமைப்பும் மறக்க முடியாத அனுபவத்தை வாரி நிறைக்கின்றன. கும்பளாங்கி இரவுகள் அவநம்பிக்கை, மரணங்கள், கண்ணீர், காழ்ப்புகள் அனைத்தையும் கரைக்கும் வல்லமை மானுடத்திற்கும், நகர முனையும் மாந்தர்களுக்கும் உண்டு என்பதைச் சொல்லாமல் சொல்லிச்செல்கிறது. இந்தக் கதையின் நாயகர்கள் அசகாயசூரர்கள் இல்லை, அவர்கள் மடிகள் நாடி தேம்புபவர்கள். உடன்வர மறுக்கும் உறவுகளின் வலிகளை உணர்ந்து கொள்கிறவர்கள். இடிபாடுகளில் இருந்து எழுந்து புன்னகைப்பவர்கள். படுக்கைக்குள் எட்டிப்பார்ப்பவர்களை எட்டி உதைக்க அஞ்சாதவர்கள். அவசியம் பாருங்கள்.

Gully Boy – ‘தெருவோர கீதங்களின் நாயகன்’

 

Gully boy​ திரைப்படம் தேவதைக்கதை தான். மும்பையின் குடிசைப்பகுதியில் பிறந்து வளரும் இஸ்லாமிய இளைஞர் ஒருவரின் இசைக்கனவுகள் என்னாகின என்பதை ‘rap’ பின்னணியில் சொல்லியிருக்கிறார் Zoya Akhtar​. கவித்துவ வரிகளும், ‘rap’ இசையும் படம் முழுக்க வந்து நம்மை துல்லியமாக விவரிக்க முடியாத அனுபவத்திற்குள் தள்ளுகின்றது.

ரன்வீர், ஆலியா இருவரும் வெவ்வேறு வகையில் திரையில் நம்மை ஆட்கொள்கிறார்கள். கனவுக்கும், உண்மைக்கும் இடையே அல்லாடும் பாத்திரத்தில் தயங்கி, தயங்கி ரன்வீர் பொருந்தி கொள்கிறார். வேகமும், மிகைத்த பிரியமும் மிக்க அவருடைய காதலியாக ஆலியா ரசிக்க வைக்கிறார். அவரின் அசட்டையான நடிப்பும், அதட்டும் உடல்மொழியும் அத்தனை அழகு.

‘குனிந்தே இருப்பது தான் நம்முடைய விதி’ என்கிற தந்தையும், அதனை இல்லையென்று மறுதலிக்கிற மகனும் உரையாடிக்கொள்ளும் காட்சி திரைப்படத்தின் உச்சம் எனலாம். அது கனவுக்கும், வீட்டின் நிலைக்கும் இடையே அல்லாடும் இளைஞர்களின் உணர்வை அப்படியே பிரதிபலிக்கிறது.

இசையால் மட்டுமே இப்படத்தில் போர்கள் நடக்கின்றன. வன்முறை என்பதைக் குடும்பம் மட்டுமே இதில் கையாள்கிறது. இக்கதையில் வரும் பெண்கள் தங்களின் ஆதங்கத்தை, ஆற்றாமையை வெளிப்படுத்துகிற கணங்கள் சிறப்பானவை. ‘உடலுறவில் என்னை நீ திருப்திப்படுத்தல. அதான் இன்னொருத்தி’ என்கிற கணவனிடம், ‘ஆமாம் உனக்கு என்னைக்குத்தான் எப்படி என்ன தொடணும்னு தெரிஞ்சுருக்கு’ என்று மனைவி இரைகிறாள். கணவன் மிரண்டுபோய் நிற்கிறான்.

குடிசைக்கும், கோபுரத்திற்கும் இடையே உள்ள தூரத்தை அடையவே முடியாது என்று நம்புகிறவர்கள் தங்களுடைய பிள்ளைகள் எத்தனிக்கிற போது பலநூறு அஸ்தமனங்களைக் கண்ணுற்ற அவநம்பிக்கையோடு வாழத்த மறுக்கிறார்கள். திருமணமும், வயிற்றுப்பாடும் அச்சுறுத்தும் இஸ்லாமிய பெண்ணும், ஆணும் அமைதியாகவே இவற்றை எப்படி வெல்கிறார்கள் என்பதைத் திரைக்கதை சுவாரசியமாக விவரிக்கிறது. அதிலும் முக்கியமாக உன்னுடைய வாழ்க்கையை நீயே எழுதிப்பாடு என்கிற வரிகளும், ‘உன் உணர்வுகளை நீ பாட அஞ்சுகிறாய் என்றால் நான் மட்டும் ஏன் அதனை உச்சரிக்க வேண்டும் நண்பனே.’ எனும் கேள்வியும் எதிரொலித்த வண்ணம் இருக்கிறது.

இந்தக் கதையின் இசையும், அசலான ‘rap’ கலைஞர்களும் பெரும்பலம் என்றால், இந்திக்கே உரிய கமர்ஷியல் கதை சொல்லல் பின்னடைவு. தற்காலத்தின் வன்முறை, ஒதுக்கல், வெறுப்பு ஆகியவற்றையும், ஏற்றத்தாழ்வுகள் எப்படிச் சக மனிதரின் கண்ணீரை துடைக்க விடாமல் தடுக்கிறது என்பதையும் இசையோடு இழைத்துத் தந்திருக்கிறார் ஜோயா அக்தர். ‘நமக்கான காலம் வரும்’ என்கிற வரி தான் படத்தின் கருப்பொருளும், கதை சொல்லலும். ‘நீ ஒரு கலைஞன்’ என்று கண்கள் நிறையச் சொல்லும் பெண்ணின் லட்சியவாதம் நம்மையும் சற்றே வருடும் படம் ‘gully boy’.

இலவசங்கள் எல்லாம் வெகுமக்கள் மயக்குத் திட்டங்களா?

இலவசங்களை வெகுமக்கள் மயக்கு திட்டங்கள் என வசைபாடுகிறார்கள். கல்விக்கடனில் படித்த எனக்கெல்லாம் கல்லூரிக்காலத்தில் ஒரு மடிக்கணினி எல்லாம் பெருங்கனவு. கணினி மையத்திலும், நண்பர்களிடம் கையேந்தியும் தான் அறிவுத்தேடலில் ஈடுபட முடிந்தது. மடிக்கணினி இல்லாமல் கைவலிக்க வலிக்க பொறியியல் பாடங்களை கையால் எழுதி மொழிபெயர்த்த வலிகளை நீங்கள் இலவசம் என நகையாடுகிற அரசாங்க மடிக்கணினி தான் போக்கியது. அதில் அத்தனை பாடங்கள், நூல்களை சேகரம் செய்து தந்திருந்தார்கள். அதன் உதவியோடு தான் என் குடிமைப்பணித்தேர்வு முயற்சிகள் சாத்தியமானது.

**************

இலவச மருத்துவக்கல்வி பெண்களுக்கு சென்னை மருத்துவக்கல்லூரி தான் தந்தது. அது இல்லாமல் போயிருந்தால் நானெல்லாம் மருத்துவமே படிக்க முடிந்திருக்காது என மனநல மருத்துவத்தில் மகத்தான சாதனைகள் புரிந்த சாரதா மேனன் வாக்குமூலம் தந்தார்.

*********

இலவச மிதிவண்டிகள் பெண்களின் பொருளாதார விடுதலை, வேலைவாய்ப்பை எப்படியெல்லாம் அதிகரித்தன என்பது குறித்த தீர்க்கமான ஆய்வுகள் உண்டு. மட்டையடி அடிப்பவர்களுக்கு இவையெல்லாம் கண்ணில் படாது. அவை இலவசங்கள் அல்ல. சமூகக்கடமை. ஆண்களை ஒவ்வொரு நகர்விற்கும் நம்பிக்கொண்டிருக்க வேண்டிய வேதனையிலிருந்து விடுதலை தந்த அரிய முன்னெடுப்பு மிதிவண்டிகள். உச்சிவெயில் தெரியாமல் உல்லாச மகிழுந்துகளில் வலம் வருகிறவர்களுக்கு இவை வெகுமக்கள் மயக்குத்திட்டங்களாக மட்டும் தெரிவதில் ஆச்சரியமென்ன.

***************

சமூகத்தேர்வு எனப் பேராசிரியர் அமர்த்தியா சென் குறிப்பிடும் மக்களுக்கான சரியான தேர்வுகள் தமிழ்நாட்டில் செயல்திறத்தோடு கொண்டு சேர்க்கப்படுவது ஒன்றும் விபத்தில்லை. பிரச்சினைகள் சார்ந்த தமிழக மக்களின் அணிதிரட்டல்கள் மிக முக்கியமான காரணம் என நரேந்திர சுப்ரமணியன், விவேக் சீனிவாசன் ஆய்வுகள் நிறுவுகின்றன. இவற்றை ‘ஓசி’ எனக்கொச்சைப்படு

த்துபவர்கள் தட்டையான பார்வை கொண்டவர்கள்.

******

பத்தாம் வகுப்பு முடித்தால் திருமண உதவித்தொகை என்பதால் கல்வி பெற்ற பெண்கள் பலருண்டு. வயிறு காயாமல் இருக்க பள்ளி நோக்கி வரவைத்தது இலவச மதிய உணவுத்திட்டம் தான். அதை சத்துணவு, முட்டை, வாழைப்பழம் என விரிவாக்கிய உணவில் சமூக நீதி இம்மண்ணின் ஆச்சரியம். முட்டை போட்டால் எங்கள் மதப்புனிதம் கெடும் என்ற அடிப்படைவாதிகளுக்காக பழங்குடியின, ஏழைப்பிள்ளைகள் அல்லலுறும் மாநிலங்களையும் தமிழகத்தையும் ஒப்பிட்டுக்கொள்ளலாம்.

**********

இலவசங்கள் எல்லாம் இலவசங்கள் அல்ல. அவற்றின் அமலாக்கம், பயனாளிகள் சார்ந்த கருத்து வேறுபாடுகள் இருக்கலாம். ஆனால், அவற்றை ஊழல், கேடு என்கிற அளவிற்கு பேசுபவர்கள் எம் கடந்த காலம் அறியாதவர்கள். ஒரு சீரியல் பார்க்க நவீனத்தீண்டாமையோடு யார் வீட்டு வாசலிலோ நின்ற வலி தெரியாது. பேருந்துக்கட்டணம் கட்ட காசில்லாமல் நடந்தே பல மைல்தூரம் கடந்து படித்தோரின் கால்களின் தேம்பல்கள் அறியார். கவுன்சிலிங்கிற்கு கட்ட ஐயாயிரமா என வாய்பிளந்த குடும்பங்களில் முதல் தலைமுறை பட்டதாரிகள் எழுவது ஏன் என அறிவீர்களா? ஊழல் ஒழிப்பு என்கிற ஜிகினாத்தாளில் சுற்றி ‘நீங்கள் பிச்சைக்காரர்கள்’ என தரப்படும் மசாலா அரைவேக்காடானது, அருவருப்பானது.

இக்கட்டுரையை இந்து தமிழ் திசை நடுப்பக்கத்தில் பதிப்பித்தது. ஆசிரியர் குழுவிற்கு நன்றி:

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=2127143863983345&set=a.213184632045954&type=3&theater

மூன்று பில்போர்ட்களோடு ஒரு கொலையாளியை தேடுவது எப்படி?

நீதி என்பது எளியவர்களுக்கு எட்டாத ஒன்றாகவே இருக்கிறது. படியேறவே முடியாதவர்கள், போராடி களைத்தவர்கள், தோள் சாயக்கூட ஆளில்லாதவர்கள் எப்படி போராடுகிறார்கள்? வெறுப்பு மட்டும் தான் காயப்பட்ட, அலைக்கழிக்கப்பட்ட மனிதர்களை செலுத்துகிறதா? Three billboards in Ebbings  திரைப்படம் இந்த கேள்விகளை தாங்கி மறக்க முடியாத திரை அனுபவத்தை தருகிறது.

மில்ட்ரெட் எனும் பெண்ணுடைய மகள் வன்புணர்வு செய்யப்பட்டு எரித்து கொல்லப்படுகிறாள். பல மாதங்கள் ஆகியும் வழக்கில் துளி கூட முன்னேற்றம் ஏற்படாமல் இருக்கிறது. மூன்றே பில் போர்ட்களில் விளம்பர வாசகங்களை எழுதுவதாக காட்டிக்கொண்டு காவல்துறையை எள்ளி நகையாடுகிறார் மில்ட்ரெட். குறிப்பாக கணைய புற்றுநோயோடு போராடிக் கொண்டிருக்கும் தலைமை காவல் அதிகாரியை குறிவைத்து தாக்குகிறது ஒரு பில்போர்ட்.

இனவெறி கொண்ட, வன்முறையை தோன்றுகிற போதெல்லாம் ஏவும் காவலன் ராக்வெல் கொதிக்கிறான். மில்ட்ரெட்டுடன் வேலை பார்க்கிற பெண், விளம்பர நிறுவன இளைஞன் என பலரையும் தொல்லை செய்கிறான். முகத்தில் சற்று கூட இரக்கத்தின் சாயல் படியாத மில்ட்ரெட் வீடு தேடி  வந்த ஒரு மானிடம் மனம் விட்டு பேசுகிற கணம் அற்புதமானது. இறை நம்பிக்கையில்லாமல், மகள் முற்றாக இறந்து போனாள் என உணர்ந்தாலும் மகளின் மரணத்திற்கு நியாயம் தேடி ஓய மறுக்கிற மில்ட்ரெடின் அன்பு ததும்ப அக்கணத்தில் வெளிப்படுகிறது.

தலைமை காவல் அதிகாரி தற்கொலை செய்து கொள்கிறார். அவர் மில்ட்ரெட், ராக்வெல், தன்னுடைய மனைவி என பலருக்கும் கடிதங்கள் வரைகிறார். மில்ட்ரெட் மகளை கொன்றவனை கண்டுபிடிக்காமல் போனதற்கு மன்னிப்பு கேட்கிறார். விளம்பர பலகை வைத்து தன்னை கூனிக்குறுக வைத்த

மில்ட்ரெட்டை நுண்மையாக பழிவாங்கியதை தெரியப்படுத்துகிறார். ராக்வெல் பில்போர்ட்டை வரைந்த நிறுவனத்தில் பணியாற்றும் இளைஞனான வெல்பியை அடித்து துவைத்து பணியிழக்கிறான். அவன் காவல் நிலையத்தில் தலைமை அதிகாரியின்  கடிதத்தை படிக்கிறான். ‘வெறுப்பது எதையும் சாதிக்க உதவாது. அன்பு செய்யப்பழகு. அது உன்னை மகத்தான துப்பறிவாளனாய் ஆக்கும்’ என்கிறது. மில்ட்ரெட்டால் பற்றியெரியும் காவல் நிலையத்தில் இருந்து தப்பிக்கும் ராக்வெல் அவளுடைய மகளின் வழக்கு கோப்பை காப்பாற்றுகிறான்.

முகம் முழுக்க மூடப்பட்டு தீக்காயங்களோடு மருத்துவமனை போகிறான் ராக்வெல். அங்கே இவனால் அடிபட்ட வெல்பி, ராக்வெல் எனத்தெரியாமல் கனிவோடு நம்பிக்கை ஊட்டுகிறான். கரிசனம் ததும்ப ஆரஞ்சு சாறு அருந்த உதவ முனைகிறான். கண்ணீர் வழிய ‘மன்னித்துவிடு வெல்பி’ என்கிறான் ராக்வெல். அவனென தெரிந்த பின்பும், ‘அழாதே. உப்புநீர் காயத்தை இன்னும் கூட்டிவிடும்’ என கவலை கொள்கிறான் வெல்பி. இன்னமும் அக்கறையோடு உதவுகிறான்.

ராக்வெல் மில்ட்ரெட்டின் மகளின் கொலையாளியை தேடி பயணிக்கிறான். சில தடயங்கள் கிடைக்கின்றன. மில்ட்ரெட்டின் வாழ்க்கையில் நம்பிக்கை பூக்கிறது. அடுத்து என்ன ஆனது என்பதை திரையில் பாருங்கள்.

நீதி நாடுபவர்களை அடக்கும் அதிகார வர்க்கம், நீதிக்கான சிறுமுயற்சியும் சமூகத்தால் நிர்மூலமாக்கப்படுவதை சொல்லாமல் சொல்லும் பற்றியெரியும் பில்போர்ட்கள், வெறுப்புகள், கசடுகள் தாண்டி மனித மேன்மை நாடுபவர்கள், மன்னித்தலுக்கும், பழிவாங்கலுக்கும் இடையே அல்லாடுபவர்கள், புன்னகைக்க மறைந்த இழப்புகளின் வடுக்கள் தாங்கியவர்களின் உலகம் என அத்தனை நெருக்கமான திரைப்படம்.

அறம் திரைப்படம் பேசும் அரசியல்

அறம் திரைப்படத்தின் அதிர்வுகள் அகல்வதற்கு முன்பு இப்பதிவை எழுதுகிறேன். அரசியலமைப்பின் அறம் இந்தியாவை முன்னெடுத்துச் செல்லும் என்று அம்பேத்கர் கனவு கண்டார். (‘Constitutional morality’ குறித்த அறிமுகத்திற்குக் காண்க http://www.india-seminar.com/2010/615/615_pratap_bhanu_mehta.htm) ஆனால், அரசும், ஆள்வோரும், அதிகாரிகளும் கடைக்கோடி மக்களின் கண்ணீரை துடைப்பதை எந்தளவுக்குச் சாதித்திருக்கிறார்கள் என்பதைக் கூராய்வு செய்கிறது அறம் திரைப்படம்.

சமீபத்தில் பணமதிப்பு நீக்கம் குறித்துக் கருத்து தெரிவித்த முன்னாள் கேபினட் செயலாளர் T.S.R.சுப்ரமணியம் இந்தியாவில் உயிர்கள் போவது இயல்பான ஒன்று, நீண்ட காலத்தில் பணமதிப்பு நீக்கத்தால் வரும் பயன்களைக் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும் எனப் பேட்டி தந்திருந்தார். மனித உயிர்கள் இந்த நாட்டில் எத்தனை மலிவானதாகக் கருதப்படுகிறது என்பதை இப்படத்தைக் காண்கையில் உணர்ந்து உறைந்து போவோம். போர்வெல் மரணங்கள் திரையில் ஏற்படுத்தும் பதைபதைப்புச் செய்தித்தாளில் மலக்குழியில் விழுந்து இறக்கும் துப்புரவு தொழிலாளர்களின் மரணங்கள் ஏன் நமக்கு ஏற்படுவதில்லை எனப் படம் பார்க்கையில் தோன்றியது.

மக்களிடம் வாக்கு கேட்க வருகையிலே தெரியாத தூரம் ஏன் அவர்களின் கண்ணீரை போக்க முனையும் போது தப்பிப்பதற்குப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. சட்டங்கள் மக்களின் நலன் சார்ந்ததாக, அரசியலமைப்பின் கனவுகளைக் காப்பதாக இல்லாமல் ஏன் வழி தவறுகின்றன? மக்களின் வலிகளைப் போக்க தடையாகச் சட்டத்தையே ஆயுதமாக்கும் வழிதவறல் குறித்த சுயபரிசோதனை எப்போது ஏற்படும்? அடிப்படை வசதிகளை ஏற்படுத்தாமல், தொழில்நுட்பங்கள் தொலைதூரக்கனவுகளைத் துரத்தும் என்றால் அதன் கௌரவம் யாருக்கானது? தங்களைத் தவிக்க விடும் தேசத்தின் மீது பக்தி கொள்ளக் கடைக்கோடி மக்களுக்கு என்ன தேவை?

சொகுசு வாகனங்களில் செல்வோரின் பிள்ளைகளின் கல்வி குறித்தும், அன்றாட வாழ்க்கை குறித்தும் பெரிதும் கவலைப்படும் அதிகார வர்க்கம் விளிம்புநிலை மக்களின் பிள்ளைகளுக்கும் வாழ்வும், கனவுகளும் உண்டென உணராமலேயே ஏன் காலந்தள்ளுகிறது? அரசியல் என்பது தேர்தல் வெற்றிகளோடு முடிந்து விடுகிறதா? வெற்றிகளைப் பெற்றுத்தருபவர்களைக் காப்பது தான் அரசியலை செலுத்தும் அச்சு என்றால் அறம் எங்கே? சமத்துவமின்மையின் வன்முறையை எப்படி எதிர்கொள்ளப்போகிறோம்? இப்படிப் பல கேள்விகளைப் பதைபதைப்பு மிக்கக் கதை சொல்லலின் மூலம் அறம் சாதித்திருக்கிறது. இயக்குனர் கோபிக்கு வாழ்த்துகள். இப்படிப்பட்ட படத்தில் நடிக்க ஒப்புக்கொண்ட நயன்தாராவுக்குப் பூங்கொத்து.

அதிகாரிகளை முழுக்க நல்லவர்கள் போலவும், அரசியல்வாதிகள் தவறுகளின் முழு உருவம் போலவும் இருமை இந்தக் கதை சொல்லலில் கடத்தப்படுகிறது. அது அப்படியில்லை என்பதை உணர வைக்காமல் போகையில் அரசியல் சார்ந்த அணிதிரட்டல், சக மனிதருக்கான சம மதிப்பு, மரியாதை என்கிற கனவு பொன்னுலகக் கனவாகவே நின்று விடும். அரசியலில் தான் ஆழமான மாற்றங்களுக்கான வித்து இருக்கிறது என உணர வைக்கிற அறம் அனைவரும் காணவேண்டிய படம்.

கோக்கோ – கனவைத் துரத்துங்கள், குடும்பத்தையும் கவனியுங்கள்!

கோக்கோ’ திரைப்படத்தை முதல் முறை பார்த்துவிட்டுக் கண்கள் பனிக்க வெளியே வந்தேன். குடும்பத்தின் பல்வேறு பாடுகளில் பெரும்பாலும் பங்கேற்காத என் கடந்த கால வாழ்க்கை அப்படிப்பட்ட அனுபவத்திற்குக் காரணமோ எனத்தோன்றியது. இரண்டாவது முறை இன்று அப்படத்தை மீண்டும் பார்த்த பின்பு மீண்டுமொரு முறை நெகிழ்ந்தேன்.

இசைக்கனவுகளைத் துரத்தும் சிறுவன் மிகைல். அவனுடைய குடும்பம் காலணி தயாரிப்பில் பெயர் பெற்றது. அவனுடைய எள்ளு தாத்தா இசை நாடி குடும்பத்தை விட்டு வெளியேறுகிறார். அதனால் அக்குடும்பத்தில் தலைமுறை தலைமுறையாக இசை வெறுக்கப்படுகிறது. இந்நிலையில் மிகைலுக்கு ஏற்படும் மாய அனுபவங்கள் அவனை இறந்தவர்களின் பூமிக்கு அழைத்துச் செல்கிறது. அங்கே இசைக்கும், குடும்பத்திற்கும் இடையே அவன் உயிர் சிக்கிக்கொள்கிறது.

கனவுகளை விடாமல் துரத்துவதா? குடும்பத்தொழிலில் தோய்ந்து தொலைந்துபோவதா என்கிற தள்ளாட்டத்தில் மிகைல் வாடிப்போகிறான். இசை பெருகி, கனவுகள் கைகூடி வரும் நிலையில் அவனுக்குப் பேரதிர்ச்சி காத்திருக்கிறது. கனவுகளைத் துரத்துகையில் சகலமும் மறந்து போகிறோம்.பிரியம் வழிய இமை சோர, கண்ணீர் வழிய நினைவுகளோடு நிறையும் உறவுகளின் காத்திருப்பை மறத்தல் தகாது எனக் கோக்கோ அத்தனை நெகிழ்வாகக் கடத்துகிறது.

படத்தில் பல்வேறு ஸ்பானிஷ், ஆங்கிலம் கலந்த பாடல்கள். அவை மெக்சிகோவுக்கே அழைத்துச் செல்கின்றன. வலுவான கதையும், உற்சாகமான இசையும், கனவுகளுக்கும் உணர்வுகளுக்கும் இடையேயான போராட்டமும் ஒரு பரவச அனுபவமாகக் கோக்கோவை மாற்றுகின்றன. குழந்தைகள், பெற்றோர்கள், கூடுகள் நொறுக்கி வானை நாடும் இளைஞர்கள் யாவரும் கண்டு நெகிழ வேண்டிய அழகிய படம் கோக்கோ.

திரைப்படங்களை விமர்சிக்க கூடாதா?

‘படம் எடுக்கிறங்கறது பத்துமாதம் பொறுத்திருந்து குழந்தை பெத்துக்கிறது மாதிரி”,குழந்தை கைகால் சரியா இல்லாம இருந்தா பெத்தவங்க கிட்ட போயி குழந்தைய பத்தி விமர்சிப்பியா?

இப்படி ஒரு கேள்வி பரவலாகக் காணக்கிடைக்கிறது. ஒப்பீடே முதலில் தப்பு. குழந்தை எப்படிப் பிறக்கும் என்பதைக் கட்டுப்படுத்தும் ஆற்றல் பெற்றோர்களுக்கு இல்லை. அந்தக் குழந்தைக்கு அப்படி நடப்பது வேதனையானது. குழந்தையின் இயற்கையான குறைபாடுகளைச் செயற்கையாக எழும் கலைப்படைப்புடன் ஒப்பிடுவதே மாற்றுத்திறனாளிகள் குறித்த உங்கள் ஒத்துணர்வு இன்மையைக் காட்டுகிறது. படத்தை பார்வையாளர்கள் துய்க்க தானே படைக்கிறீர்கள்? அது விமர்சனத்திற்கும், கேள்விக்கும் அப்பாற்பட்டது என்றால் உங்கள் நண்பர்களுக்கு மட்டும் போட்டுக் காண்பியுங்கள். ரசிகர்கள் மட்டும் படம் பார்க்க வரவும் எனச் சொல்லி விடலாமே? ‘படம் தான் மோசம்னு தெரியுது. ஏன் பாக்குறே?’ என அடுத்தக் கேள்வி. ஒரு படத்தை ரசிப்பவர்களின் ரசனை ஆளுக்கு ஆள் வேறுபடும். வாழ்வின் துயர்களைத் திரையரங்கில் தொலைக்கலாம் என்றே பலர் வருகிறார்கள். அங்கே படுகிற பாட்டை வெளிப்படுத்துகிறார்கள். உங்களுக்குக் கொண்டாட உரிமை இருப்பதைப் போல, விமர்சிக்கவும் அவர்களுக்கு உரிமை இருக்கிறது.

‘படம் எடுத்துப்பாரு. அப்புறம் பேசு’ என வேறு. ‘நாட்டை ஆண்டுப் பாரு. அப்புறம் அரசியல்வாதியை குறை சொல்லு’ என்பதைப் போலத் தான் இதுவும். M.S.S.பாண்டியன் சுட்டிக்காட்டியதை போலத் திரையரங்குகள் சகல வேறுபாடுகளைக் கடந்து மக்கள் கூடும் இடங்களாகச் சாதித்தன. அதில் காட்டப்படும் படத்தை விமர்சிக்கத் தகுதி சான்றிதழ் தர வேண்டாமே. வசைகளும், இத்தகைய தகுதி தேடல்களும், மலிவான ஒப்பீடுகளும் நல்ல படங்கள் வருவதையும், நியாயமான விமர்சனங்களையும் மட்டுப்படுத்தும்.